عبدالمهدی

دل وقتی که زیاد بی‌محبتی ببیند، می‌گیرد.
این را همه قبول دارند. دل، فرماندۀ عاطفی جسم و روح است، تنها که بشود، اذیت می‌شود.
همین هم می‌شود که انسان‌ها دنبال کسی می‌گردند که بشود محرم دلشان و پناه عاطفی‌شان!
همین آدم را در به در می‌کند، می‌کشاند تا ناکجا آباد!
سر مزار عبدالمهدی اما آبادی دل‌هاست؛ کفایت می‌کند دقایقی در گلزار شهدای کرمان توقف کنی، از جمعیت متفاوتی که سر مزار او می‌نشینند و با او گرم گفت‌و‌گو می‌شوند، مبهوت می‌شوی.
کوچک و بزرگ، پیر و جوان… جوان جوان جوان…